Pierwsze wyroby z materiałów podobnych do współcześnie znanego szkła wytwarzano w różnych miejscach na świecie już w III tysiącleciu p.n.e., przez wlewanie roztopionego szkła do form. Technika ta rozpowszechniła się w Egipcie, a około V wieku p.n.e. także w Grecji. Technikę wydmuchiwania szkła z kęsa stopionego szkła zaczerpniętego z pieca szklarskiego opracowano około I wieku p.n.e., w tym też czasie powstały pierwsze warsztaty szklarskie, w których wykorzystywano tą technologię. Przez następne wieki udoskonalano stosowane do tego technologie i narzędzia aż w końcu warsztaty szklarskie stawały się przemysłowymi hutami szkła. Opracowana w XIX w. technologia prasowania szkła spowodowała, że szkło okienne stało się surowcem tanim i powszechnie dostępnym. Uprzemysłowienie metod masowego wytwarzania przedmiotów z wydmuchiwanego szkła o powtarzalnych wymiarach i kształcie (standardowe butelki, szklanki, bańki żarówek itp.) wpłynęło także na obniżenie cen tego rodzaju wyrobów. Obecnie oprócz hut szkła produkujących masowo przedmioty szklane metodami przemysłowymi funkcjonują także mniejsze manufaktury, zajmujące się wyrobami ozdobnymi, naczyniami produkowanymi w krótkich seriach. W wielu zakładach często jako osobne działy wykańczania
produkcji funkcjonują specjalistyczne szlifiernie szkła. Materiały ścierne stanowią niezbędny element w procesie obróbki szkła, zapewniają precyzyjne i skuteczne usuwanie niechcianych nierówności, ostrych krawędzi i innych defektów powierzchniowych na szkle.